Hier nog wat foto's van 13 juni op de Stelvio

Groepsfoto voor vertrek naar Stelvio

Bekliming 1 vanuit Bormio

aankomst Stelvio 1e klim

Aankomst Stelvio 1e klim

Podium foto 1e klim

Podiumfoto 1e klim

Aankomst Stelvio 2e klim met Twan

Na aankomst 2e beklimming Stelvio

Emotioneel moment na 2e beklimming

Op het podium na 2e beklimming

Bij het bord Passo dello Stelvio 2.758 meter

Prachtig uitzicht aan de Prato-kant vanaf Stelvio

Groepsfoto achterkant kleding, ook mooi!

Dag 5: D-Day !!

het begin van de klim

Donderdag 13 juni, de grote dag: we gaan de Stelvio beklimmen. Om 10.15 uur vertrekken we vanaf het appartement en rijden rustig het dorp uit naar de voet van de klim. Er staan ons 22 zware kilometers te wachten, met 40 haarspeldbochten. Twan blijft de hele dag bij me heeft hij gezegd en hij maakt foto's en filmpjes vanaf de fiets. Emil en Arthur blijven ook bij ons en zo klimmen we met z'n vieren in mijn tempo naar boven. Ze passen zich aan aan mijn tempo en dat is fijn. Ik wil gedoseerd rijden om niet "uitgewoond" boven te komen, want ik heb geen idee hoe zwaar het is. Vandaag ben ik de kopman, degene waar het allemaal om draait. Dit is de dag waar ik een half jaar naar toe geleefd heb en voor getraind heb. Ruim een jaar na de operatie de Stelvio kunnen beklimmen, dat is het doel.



40 haarspeldbochten

Het is fijn om met een groep te fietsen die zich aanpast. Het gevoel van "kopman" zijn wordt nog versterkt als Arthur aanbiedt om voor mij een nieuwe bidon bij de volgauto te gaan halen. Ik drink veel, want het is al warm. In totaal drink in de 2 uur en 3 minuten die we over de klim doen 3 grote bidons leeg. Twan attendeert me regelmatig erop om ook te eten. Het is gezellig en af en toe hebben we ook de tijd (en energie) om te lachen. We halen veel Belgen in die het op de makkelijke stukken al moeilijk hebben. Ondertussen doen Emil en Arthur ook aan sponsorwerving, want iedereen die we inhalen sporen ze aan om geld in ons shirt te stoppen. Natuurlijk doet niemand dat, maar later op de top komt een Belg (die ons overigens wel hard voorbij reed) wel naar ons toe, vraagt wat voor actie we mee bezig zijn en doneert zomaar 20 euro contant. Jo Punie, bedankt voor dit sympathieke gebaar, echt geweldig!!!


mooie uitzichten, ook in de 1e klim

De Stelvio vanuit Bormio is een mooie klim en de omgeving wordt alsmaar mooier. Op een gegeven moment, als je boven de 2.000 meter komt, krijg je een blik op de hellingen voor en naast je waar je stil van wordt, zo mooi. Ik kreeg er kippenvel van. De klim loopt best gelijkmatig, met aan het einde een vervelend stuk. De laatste 2-3 kilometer zijn best steil met stukken van 10-12%. We reden daar tussen sneeuwwanden door, best een apart gezicht. Boven wordt het iets kouder door de wind, maar we hadden geen betere dag kunnen kiezen. De laatste kilometer begin ik me te realiseren dat dit wel een hele bijzondere dag voor me is. Alles valt samen: de mooie teamkleding waarin we rondfietsen, het prachtige weer, de mooie omgeving en het feit dat ik een jaar geleden het risico heb genomen een nier te doneren en geen zekerheid had dat ik ooit weer in staat zou zijn zo'n berg op te fietsen. Het mooiste moment is als we de top bereiken. Annie staat ons te fotograferen en we rijden met z'n vieren, ik voorop, over de (denkbeeldige) streep. Iedereen feliciteert me en valt me om mijn nek, een mooi moment. Ik krijg het even te kwaad en laat mijn tranen lopen. Het is een emotionele ontlading van iets dat in een jaar is opgebouwd.
Even later komen achtereenvolgens Alex, Rudolf en Peter-Paul boven. Ook zij feliciteren en omhelzen me. Iedereen is trots op onze gezamenlijke prestatie.

Dan maken we foto's op het podium, de Cima Coppi 2.760 meter. Inclusief beker en fles wijn van de standhouder die een winkeltje naast het podium heeft. Als beloning voor hem koop ik een Stelvio bandana :-).

Ik voel me nog goed, mede door de euforische stemming waarin ik verkeer en besluit aan de andere kant af te dalen en te proberen ook de tweede beklimming te volbrengen. Twan gaat met me mee, mijn trouwe "knecht" :-) en ook Annie komt met de volgauto achter ons aan. De rest keert terug naar Bormio.

De afdaling naar Prato is zwaar door de vele scherpe haarspeldbochten die ook nog eens erg steil zijn. Dat belooft wat straks voor de klim. Het asfalt is ook niet al te best en erg hobbelig, en er is veel verkeer dat omhoog komt. Goed oppassen dus. Na een dik half uur zijn we beneden. Daar wachten we tot Annie er is en doen we onze overtollige kleding van de afdaling uit (beenwarmers, windjackje). Even wat eten, zonnebrandcrème smeren en daar gaan we. De eerste honderden meters voelen erg zwaar. "Waar ben ik aan begonnen? Dit is gekkenwerk! Dit ga ik nooit halen!" Het tempo ligt lager dan bij de eerste klim en het is hier ook veel warmer. Er staat bijna geen wind en het is middag. Voor mijn gevoel is het 26-27 graden. Ik zweet me kapot. De kilometers tikken maar langzaam weg en ik heb moeite mijn ritme te vinden. Gelukkig heeft Twan het ook niet makkelijk. Plotseling een kreet en een vloek; Twan rijdt zijn ketting kapot tijdens het schakelen op een steil stuk. Shit, wat nu? Wachten op de volgauto, want daar zit gereedschap in en ik weet wel hoe ik de ketting moet repareren. Na een paar minuten is de auto er. De kettingpons is zo gevonden, maar we hebben geen pinnetjes of snelschakels. Emil wijst ons telefonisch aan waar die liggen en ik kort de ketting in, zet er een verbindingspinnetje in en klaar is Kees. We kunnen verder. Al met al toch een oponthoud van zeker 20-25 minuten, maar zodra we weer aan het fietsen zijn merk ik dat dit me wel goed gedaan heeft. Het gaat stukken beter. Nog steeds is het zwaar, maar de benen willen makkelijker ronddraaien dan eerst. Ondertussen genieten we van het uitzicht. Waar ik dacht dat de andere kant al super mooi was, is deze kant van de Stelvio echt onbeschrijfelijk indrukwekkend mooi! Dit moet je ooit gezien hebben, zeker als je fietst. Echt niet normaal! Wij prijzen ons meermalen gelukkig dat wij met z'n tweeën door dit mooie decor mogen fietsen.
Twan maakt weer foto's en ook Annie wacht ons regelmatig op om mooie plaatjes te schieten. Ze moedigt ons ook steeds meer aan "geweldig", "echt ongelooflijk knap" e.d. Zij raakt steeds meer onder de indruk van onze (of mijn?) prestatie.

De kilometers tellen af en staan op de weg gekalkt, nog 4 km, nog 3 km. De laatste serie met mooie bochten begint. We zien het voor de Stelvio kenmerkende hotel op de top al een tijdje liggen. De bochten zijn genummerd en tellen af. Bocht 10, bocht 9, ik ga nog een keertje staan om de benen te strekken; bocht 8 is heel scherp en steil. Auw auw, er schiet kramp in mijn linker bovenbeen. Het zal toch niet waar zijn, dat ik het door kramp niet ga halen? Man, man wat doet dit zeer. Proberen mijn linker been te ontlasten door meer met rechts te trappen. Langzaam zakt de kramp en bij bocht 7 is hij weg, maar ik durf nu niet meer op de pedalen te gaan staan, bang dat hij terugkomt. Blijven zitten dus op stukken waar ik normaal gesproken zou gaan staan. Mijn kont doet zeer van het zitten. Bocht 2, nog een stukje. We raken alweer in een euforische stemming. "Niet normaal man wat wij hier doen!" "Ik had vooraf niet gedacht dat jij het zou gaan halen Frank, respect". Bocht 1, de laatste haarspeldbocht. Nu is het nog een recht stuk van circa 500 meter klimmen naar de top. Door het smeltwater fietsen we omhoog. Annie staat al klaar met het fototoestel in de aanslag. Twan en ik finishen hand-in-hand, een mooi moment. Om 16.40 uur zijn we boven.
Direct na de streep stoppen we, kapot als we zijn en hangen even over het stuur. Mijn benen trillen van de inspanning. We omhelzen elkaar en feliciteren elkaar met deze prestatie. Annie komt aanlopen en is helemaal opgetogen. "O wat is dit mooi, wat is dit geweldig. Echt ongelooflijk, goed gedaan!" Ik zie dat ze rode natte ogen krijgt, ze is zichtbaar geëmotioneerd door dit moment. Mooi om te zien hoe het ook andere mensen raakt. Ik probeer Anita te bellen, maar krijg de voicemail. Al pratende met Twan en Annie schiet ik weer een keer vol. Op dat moment komen er twee wandelaars langs die ons aanspreken. Het is een Nederlands stel, Saskia en Hessel uit Zevenbergen. Zij horen ons verhaal aan en doneren spontaan 5 euro! Geweldig!

We made it!!! Maar nu eerst een broodje worst (voor Twan met zuurkool) en een lekker glas cola. In het zonnetje genieten we nog even na. Nog even bij de souvenirshops neuzen, dan warme kleding aan en afdalen. Een mooie afdaling met fijne bochten en goed asfalt. Alleen in de tunneltjes is het oppassen geblazen.
Bij het chalet wacht de rest op ons en zodra Annie ook beneden is wordt de champagne tevoorschijn gehaald en wordt er een toost uitgebracht op onze geslaagde fietsvakantie en mijn geslaagde missie.

Tijdens en na het eten praten we nog na over onze belevenissen van deze mooie dag, maar de vermoeidheid slaat toe en om 22.30 uur hou ik het voor gezien en ga naar bed. Mijn missie is geslaagd: veel geld opgehaald voor de Nierstichting (we gaan de 7.000 euro halen) en TWEE keer de Stelvio beklommen !! Wauw, wat een ervaring en wat een fantastisch mooie dag met een fijne club vrienden! Mannen (en Annie) bedankt !!!

 PS: Meer foto's (ook van de aankomst op de top) publiceer ik binnenkort op dit blog.

Dag 4: relaxte zonnige voorbereiding

Woensdag was een mooie zonnige dag met temperatuur tot 24 graden hier in Bormio. Omdat er verschillende wensen waren ten aanzien van afstand en zwaarte van hetgeen we wilden fietsen, hebben we de groep gesplitst. Arthur en Rudolf wilden de Mortirolo van de "makkelijke" kant doen (nog steeds een niet misselijke klim); Twan en Alex gingen de Mortirolo van de zware kant doen en daarna door naar de Gavia, vanaf de zuidkant, dus ook de zwaarste kant. PP en ik wilden het rustiger aan doen met het oog op donderdag, de dag dat we de Stelvio zouden gaan doen. Daarom zijn wij samen heel relaxt naar het Laghi di Cancano gefietst. De top daar heet Torri di Fraele en er staan twee oude torens van een fort. Dit is een hele mooie gelijkmatige klim, met op het einde veel haarspeldbochten. We hebben heel rustig gereden, lekker in het zonnetje, genietend van de omgeving.  Emil was vandaag niet gaan fietsen omdat hij last had van "opstandige darmen", maar hij kwam ons achetrop gereden met de auto en heeft veel mooie foto's gemaakt. In de afdaling zijn we op een mooie  picknickplek nog even gestopt en hebben heerlijk een tijdje in de zon gezeten.

'S Middags nog even de fietsen geprepareerd. Rudolf en Arthur waren vroeg in de middag al weer terug en hadden het een hele mooie, maar zware klim gevonden en waren blij dat zij niet doorgereden waren naar de Gavia. Twan en Alex hadden dat wel gedaan en kwamen om exact 18 uur terug bij het chalet. Ze waren helemaal "naar de kloten" maar hadden het wel twee fantastische klimmen gevonden. PP en Rudolf waren hun nog tegemoet gereden in de Porsche van PP en hadden ze nog kunnen voorzien van wat drinken en een jasje voor de afdaling, want die was toch koud. 's Avonds bleek dat Alex wel heel diep gegaan was, want hij had last van zijn maag en darmen en is nog voor we eten konden bestellen in het restaurant, weer terug gegaan naar het chalet. Hopelijk zijn ze beide vandaag (donderdag) weer fit om de Stelvio goed te beklimmen. Daar lees je later over.
Ciao!

Dag 3: een noodgedwongen rustdag

Daar gaan ze ......

Na de zware inspanning van gisteren (beklimming van de Passo Gavia) en die van de dag ervoor, merkte ik vanmorgen bij het opstaan dat ik nog erg moe was. Natuurlijk ook spierpijn in mijn benen, maar dat was niet het ergste. Even aankijken hoe het in de loop van de ochtend zou gaan. Na het ontbijt voelde ik me alleen maar meer vermoeid, een beetje vergelijkbaar gevoel met vorig jaar toen die vermoeidheid veroorzaakt werd door de narcose. Met het oog op de beklimming waar het deze week toch allemaal om gaat voor mij, die van de Stelvio, heb ik besloten vandaag niet mee te gaan voor het "korte" en "makkelijke" ritje naar het Lago di Cancano. Met lede ogen zag ik de groep vertrekken en ben ik even een half uurtje op de bank gaan liggen. Daarna heb ik de auto gepakt en ben ik erachter aan gereden.

Met Twan onder zijn pluutje

De klim naar Torri di Fraele (net voor het meer) was een hele mooie. Jammer dat ik die niet met de fiets heb kunnen doen, want het was mooi weer en een mooi uitzicht. Onderweg haalde ik PP, Emil en Rudolf nog in en boven stonden Twan, Arthur en Alex al te wachten. Daarboven was het wel frisjes, de zon verdween en er vielen zelfs een paar druppels regen. Maar gelukkig had Arthur zijn parapluutje bij zich (zie foto) :-).

Zoals de weersverwachtingen nu zijn, gaan we donderdag de Stelvio beklimmen. Dan wordt het hier in Bormio 's middags 24 graden en op de top van de Stelvio 5-10 graden, maar wel droog en zonnig. Perfect weer dus!! Wat we morgen doen zien we morgen wel weer. Ik zal geen hele zware inspanning gaan doen, want ik merk dat ik gewoon langere hersteltijd nodig heb, waarschijnlijk doordat ik het met 1 nier moet doen. Daarnaast wordt ik er ook niet jonger op :-).

Maar wie weet, doen we gewoon morgen de Stelvio al. Niets zo veranderlijk als een groep van zeven fietsers, die allemaal een mening hebben. Gelukkig geeft mijn mening in dit ene geval de doorslag :-).

Ciao, tot morgen!

Dag 2: Passo Gavia

Vanwege de slechte weerverwachting was het plan om vandaag niet te gaan fietsen. Daarom eerst boodschappen gedaan en pas laat aan het ontbijt (10.00 uur). Totdat iemand het idee kreeg om "even een keer de Gavia te doen". Iedereen had eigenlijk wel zin om te fietsen, dus wilde wel mee. Enige nadeel was dat ik ervan uitgegaan was dat we niet zouden gaan en daarom stevig had ontbeten. Maar goed, met wat vertraging (PP moest eerst nog 2 nieuwe banden op zijn fiets leggen #eengoedevoorbereidingishethalvewerk) vertrokken we iets voor 12 uur. De klim naar de Gavia begint eigenlijk al in Bormio is vanaf daar 26 km lang. Vanaf ons appartement was het 27 km tot de top. We hebben de hele klim in de (mot)regen gereden en de laatste 4 km zelfs in de motsneeuw. Hoe hoger je kwam, hoe kouder het werd. Door het klimmen krijg je het wel warm, maar het natte shirt en armstukken wordt toch wel koud op die hoogte. Gelukkig stond er nauwelijks wind.
Ik had het wel zwaar vandaag en voelde mijn benen van gisteren nog goed. Het is dan ook wel een behoorlijk zware klim. Gelukkig was Emil zo vriendelijk op een gegeven moment even op me te wachten en een heel stuk met me mee te fietsen. Dat gaf wel weer een mentale opkikker. Uiteindelijk kwam ik als laatste boven (PP was na 1,5 uur omgedraaid; was genoeg voor zijn eerste dag). Op de top (2.652 meter) was het rond het vriespunt. De laatste kilometers reden we door een wit landschap (voor zover je iets kon zien met de nevel en de regen/sneeuw) en lag de sneeuw soms wel 2 meter hoog aan weerszijde van de weg (zie ook de foto van mijn geparkeerde fiets). Gelukkig de klim in 1 keer gehaald zonder ergens te stoppen.

Boven was een restaurantje (Rifugio Bonetto) en daar hebben we ons lekker gewarmd aan de haard die brandde en hebben we droge kleren aangetrokken of de kleren gedroogd. Na een uurtje hebben we nog wat foto's gemaakt buiten en zijn de meeste afgedaald richting Bormio. Ik vond het veel te koud en te nat om af te dalen en had in de beklimming al meer dan genoeg afgezien. Daarom besloot ik met de volgauto mee terug te rijden. Emil, die gisteren al onderkoeld geraakt was, volgde mijn voorbeeld. De bewolking was een beetje weg getrokken en het was gestopt met regenen. Nu zagen we pas hoe mooi deze klim en de omgeving is, echt adembenemend!
Beneden aangekomen de fiets nog schoon gemaakt (dat moet je iedere dag doen met dat natte weer) en gedoucht. Zodadelijk gaan we lekker een pizza eten ergens in Bormio.

Morgen meer. Ciao!

Eerste dag in Bormio

Balkon van het grote appartement

De reis

Mijn balkon

Zaterdagochtend om 6.30 uur uit Nuenen vertrokken richting Bormio. Onderweg veel file gehad op de Duitse autobahn, vooral door wegwerkzaamheden en een paar ongelukken. Laatste stuk, door Oostenrijk en Italië gaat erg langzaam, omdat dit helemaal binnendoor is over kronkelwegen door de bergen. Schiet echt niet op. Emil had nog een goed idee voor een snellere route. Vanuit Nauders niet door Prato en dan de Stelvio over naar Bormio, maar voor Prato eerst richting Zwitsland en dan ergens linksaf over de Umbrail pas. Dat was wel een avontuur! Een ontzettend mooie pas, erg veel haarspeldbochten en zo steil dat je in de bocht nauwelijks kon zien of er iemand van boven aan kwam. De weg werd steeds smaller en tenslotte hebben we een kilometer of 2 over een grindpad gereden dat op sommige stukken door de gaten nauwelijks normaal te berijden was. En dat allemaal op een smal weggetje, zonder vangrail en met scherpe haarspeldbochten. Daarna ging het weer over in asfalt en zo kom je ongeveer 3 km onder de top van de Stelvio op de weg uit (Stelvio pas) die je dan weer afdaalt richting Bormio. Bij bocht 19 kwamen we op de weg en uiteindelijk in Bormio eindigt het bij bocht 40 (waar de klim dus eigenlijk begint). Dus veel van de bochten hebben we al gezien met de auto en ik kan je vertellen, dat is geen pretje om af te dalen straks met de fiets, zeker niet als het nat is zoals gisteren. Boven op de Umbrail was de temperatuur ondertussen ook al gedaald naar 6 graden, brrrr. Om 18.30 uur waren we in ons appartement.

De twee appartementen die we hebben zijn erg mooi en groot. Ik heb direct 2 vlaggen van de Nierstichting aan het balkon gehangen (zie foto's). Het was een vermoeiende dag en om 22 uur lag ik in mijn bedje en stond mijn fiets, samen met die van Rudolf, in het appartement in het halletje.




De eerste dag
Zondag 9 juni, eerste dag in Bormio. Het plan is om vandaag een tocht van 127km te maken die voor een deel door Zwitserland loopt. Er moet veel geklommen worden, meer dan 3.300 hoogtemeters. Als we vertrekken (10.15 uur) schijnt er in Bormio een flauw zonnetje door de wolken en voelt het best wel lekker aan. Wel of geen beenstukken aan? Ik doe kniestukken aan en steek mijn windbreakertje achter in mijn shirt, voor het geval dat.... Mijn regenjack, extra bidons, voeding, droge sokken, shirt e.d. gaan in de volgauto. Als we eenmaal goed en wel op weg zijn rijden we na 500 meter al verkeerd. Emil "weet de weg" en stuurt ons rechtsaf waar we rechtsoor moeten. We komen er gelukkig snel achter, maar als we bijna het straatje weer uit komen, zien we Annie in de volgauto net voorbij rijden. We zullen haar pas 2 uur later bij de Zwitserse grens terug zien :-). Na een kwartiertje gaat het zachtjes regenen en eigenlijk houdt het niet echt meer op, afgezien van een paar korte tussenpozen en een fikse hagelbui. We zijn al snel doorweekt, maar ik ben wel blij met mijn arm- en beenstukken en windbreakertje, al had ik liever een regenjack gehad, maar ja, die ligt in de auto :-(. Na 2 uur en 42 km passeren we de Zwisterse grens en staat Annie direct daarachter bij een benzinepomp op ons te wachten. Eten, drinken aanvullen, regenjackjes aan (beetje "mosterd na de maaltijd" gevoel), discussie wat doen we? Rijden we door (nog ruim 80km met veel klimmen en donkere wolken voor ons in de bergen) of zijn we verstandig en gaan we ons de eerste dag niet stukrijden en nog natter (en kouder) worden dan we al zijn? Gelukkig zijn er naast mij nog 3 anderen verstandig en rijden met mij mee terug richting Bormio. Emil en Arthur (de "jeugd") is stoer en kiest ervoor door te rijden. De volgauto rijdt met ons mee terug. Na een erg natte afdaling vanaf de grens houdt het op met hard regenen en rijden we redelijk droog terug. De natte kleren maken het wel onaangenaam, maar in de klimmetjes warm je lekker op. Onderweg leggen we nog even aan bij een typisch Italiaans barretje waar we koffie en thee drinken op het terras. Daarna snel terug naar Bormio om een lekkere warme douche te nemen, de kleren te wassen en de fiets een beetje schoon te maken, want die ziet er echt niet meer uit!
Mijn schoenen zijn zeiknat van binnen en omdat we hier geen oude kranten hebben, komt Rudolf met het geniale idee dat de fohn in de badkamer misschien wel uitkomst kan bieden. En ja, dat werkt!

Nu wachten op Emil en Arthur die nog onderweg zijn en natuurlijk op Peter Paul, die vandaag in Bormio zal aankomen. Kijken wat het weer morgen doet, maar de voorspellingen beloven niet veel goeds ...... Je gaat het nog van me horen.

Morgen vertrekken we naar Italië

Zaterdag 8 juni vertrekken we al vroeg (6.00 uur) richting Bormio, Italië. Vandaag de auto geruild met mijn collega André zodat we meer ruimte hebben en alles gemakkelijk mee kunnen nemen. André bedankt!!

Emil heeft ook zijn auto geruild met Johan, die helaas zelf niet mee kan. Zo hebben we twee bijna identieke auto's (Peugeot 5008 en Citroën C4 Picasso). Alex rijdt ook, maar dan in zijn eigen Alfa Romeo Mito en die proppen we ook helemaal vol bagage. Ja je neemt wat rotzooi mee als je een week gaat fietsen en je niet weet wat het weer gaat doen :-). Dat betekent zowel zomer- als winterfietskleding mee en dan liefst 2 setjes. En niet te vergeten de sportvoeding, reepjes, gelletjes, poeder (om sportdrank te maken), krentenbollen etc.
 Ook nog een setje reservewielen voor het geval er iets kapot gaat, je weet maar nooit.

PP rijdt morgen niet mee, die had het te druk met werk en moet vandaag nog iets afmaken . Daarom komt hij zondag naar Italië gereden. Hoe het programma er de komende week uitziet weten we nog niet. We bekijken dat van dag tot dag, afhankelijk van het weer. De verwachtingen veranderen van uur tot uur. Het ziet er nu al beter uit dan toen ik vanmorgen keek. Zoals het er nu naar uit ziet lijkt woensdag de beste dag voor de Stelvio. De andere dagen fietsen we ook, alleen dan over andere bergen, zoals de Gavia en Mortirolo.

Er zijn 3 laptops mee en ik heb mijn iPad bij me, dus als ik 's avonds niet te uitgeteld ben probeer ik dagelijks onze belevenissen in het blog te zetten zodat jullie kunnen lezen hoe het ons vergaat. Lukt het niet elke dag, dan toch minimaal om de dag :-).

We hebben er zin en zijn er klaar voor! En we weten waar we het voor doen. Tot en met vandaag is er al 6.438 euro aan donaties binnen gekomen en daar komt zeker nog wat bij. Dat is toch niet te geloven?! Wat een mooi bedrag. Ik ben benieuwd wat het eindbedrag wordt, maar dat weet ik waarschijnlijk eind juni pas.

Je hoort nog van me. Tot snel! Ciao ciao!

Laatste voorbereidingstocht: La Chouffe Classic in Houffalize (België)

Precies een week voordat we naar Italië afreizen stond er nog een mooie tocht door de Belgische Ardennen op de kalender: La Chouffe Classic. Startplaats Houffalize, in het zuiden van de Ardennen en daarom net te ver weg om op zaterdagochtend vroeg heen te rijden als je om 8.00 uur wilt starten. "Toevallig" heb ik vorig jaar in augustus samen met Anita 2 weken op een camping gelogeerd in Grüfflingen (bij St. Vith), ongeveer een half uurtje autorijden van Houffalize: 

Camping Hohenbusch. Dat is een mooie, rustige familiecamping in het wat minder bekende, maar zeker niet minder mooie Oostelijke deel van de Ardennen (tegen Luxemburg en Duitsland aan). De eigenaren van deze camping, het Nederlandse echtpaar Margret en Mattjeu, zorgen altijd voor een vriendelijke en gastvrije ontvangst. Die twee weken vorig jaar waren ons erg goed bevallen en  met Margret en Mattjeu is het altijd gezellig een praatje maken. Deze camping is echt een aanrader, zeker ook voor gezinnen met kleine kinderen.

Toen ik een paar weken terug informeerde of het mogelijk was om slechts voor 1 nacht een stacaravan te huren en dat dit in het kader was van een tocht ter voorbereiding op de Stelvio-actie voor de Nierstichting, aarzelden zij geen moment en boden zij aan mij te sponsoren door kosteloos een caravan ter beschikking te stellen. Een mooi gebaar dat ik bijzonder op prijs stel!! Dank je wel Margret en Mattjeu !!

Zo kwam het dus dat ik vrijdag 31 mei, samen met Arthur Wouters, naar België reed voor een overnachting op Camping Hohenbusch in een mooie grote stacaravan (zie foto links). Zaterdag om 6.00 uur opgestaan, bidons gevuld, voeding klaar gemaakt, ontbeten etc. Om 7.15 uur vertrokken naar Houffalize. Een mooi rustig parkeerplekje gevonden net buiten het centrum maar veel dichterbij dan de officiële parking (mijn kennis van de omgeving van Houffalize waar ik al sinds 2003 bijna jaarlijks kom, kwam hierbij wel van pas) en om 8.10 uur bij de inschrijving. Na het monteren van het "kaderplaatje" (Arthur nummer 1981, ik nummer 1980) en een laatste toiletbezoek, om 8.25 uur gestart. Het was best frisjes, zeker de eerste 15 minuten. Er hing een behoorlijke mist en er stond een erg harde wind, die we voor ons gevoel eigenlijk wel overal tegen hebben gehad.
De eerste kilometers gingen richting La Roche. De eerste klimmetjes zijn lekkere opwarmertjes (gemiddeld 5,1 en 4,6%). In het centrum van La Roche begint het serieuze werk. Daar draai je plotseling rechtsaf een straatje in dat meteen steil omhoog gaat (Côte de la Haussire (Sud-Ouest)). En dat is een gemeen lange en steile klim. Gemiddeld 6% (komt ook door een stukje daling dat erin zit), maar met lange stukken van 11 tot 14%. Steeds als je denkt dat je er bent, volgt er een bocht (of een korte afdaling) en gaat de weg weer gewoon met 14% omhoog, auw auw! Verder gaat het de hele rit op en af, het is hier nergens vlak. Het klimmen gaat best wel goed, lekker eigen tempo omhoog en ik haal nog best veel mensen in, al wordt ik natuurlijk zelf ook vaak hard voorbij gereden door vooral jongere gasten :-). Arthur rijdt na elke klim heel rustig door zodat ik hem makkelijk weer kan inhalen. In de wat vlakkere stukken (vals plat omlaag) maak ik lekker tempo en rijden we iedereen die me op de klim voorbij kwam weer voorbij en uit het wiel! Dat tafereel herhaalt zich de rest van de dag, zodat je steeds dezelfde mensen tegen blijft komen :-).

Na twee erg goede bevoorradingsposten, ja dat kunnen die Belgen wel (bananen, stroopwafels, energierepen in 4 smaken, wafels, ontbijtkoek, sportdrank en water), komen we circa 12 km voor de finish door Achouffe en is er een pauze bij de La Chouffe brouwerij waar je een "degustatieglaasje van het lekkere blonde La Chouffe bier" krijgt aangeboden. Na enige aarzeling (ik drink bijna nooit bier en zeker niet tijdens of vlak na het sporten) nemen we er toch allebei eentje, al is het alleen maar voor de foto. Uiteindelijk gaat het glaasje (12cl) toch leeg. Direct na de pauze is er een lange klim en voor mijn gevoel rij ik hard naar boven (zo'n biertje doet wonderen). Maar dan moet het ergste nog komen: Rue de Saint Roch. Ook bekend uit Luik-Bastenaken-Luik. Wat een kreng is dit zeg. Als je Houffalize uitrijdt richting Bastogne, ga je direct na de oude legertank rechtsaf en daar begint de ellende. Het eerste stuk is meteen 18% tussen de huizen door. Na een paar honderd meter vlakt het iets af, maar dan gaat het nog steiler omhoog: 20% voor weer een paar honderd meter. Als je de huizen achter je gelaten hebt, vlakt het wat af, maar blijft het (vooral voor je gevoel) flink steil. Het laatste stuk vlakt het echt af, waardoor het gemiddelde op 11% uitkomt. De laatste 2 kilometer dalen we alleen nog maar af, terug naar het centrum van Houffalize. Het zit erop! Waar we vooraf nog dachten om misschien de 164 km te doen en ik een eigen variant op de Garmin had gemaakt van 132 km, hebben we tijdens de tocht besloten het bij de 106 km te houden. Dit kwam vooral door de harde wind en de kou in combinatie met het feit dat wij de hardst hoestende en "snotverliezende" fietsers waren van alle deelnemers. Een verstandige keuze lijkt me.  Toen we bij de auto terug kwamen brak zowaar het zonnetje nog door, helaas te laat voor ons .....
De details van de tocht zijn terug te vinden op Garmin Connect.

Volgende week de reis naar Italië en dan afhankelijk van het weer bekijken op welke dag we de Stelvio gaan doen. Blijft spannend, zeker nu ik gisteren hoorde dat de Gavia (die we die week ook doen) weer gesloten is vanwege de sneeuwval en de Stelvio ook vanwege een lawine :-(. Hopen dat de pas wel open is als wij erover heen willen.

Stelviopas 2.758 meter hoogte