Dag 5: D-Day !!

het begin van de klim

Donderdag 13 juni, de grote dag: we gaan de Stelvio beklimmen. Om 10.15 uur vertrekken we vanaf het appartement en rijden rustig het dorp uit naar de voet van de klim. Er staan ons 22 zware kilometers te wachten, met 40 haarspeldbochten. Twan blijft de hele dag bij me heeft hij gezegd en hij maakt foto's en filmpjes vanaf de fiets. Emil en Arthur blijven ook bij ons en zo klimmen we met z'n vieren in mijn tempo naar boven. Ze passen zich aan aan mijn tempo en dat is fijn. Ik wil gedoseerd rijden om niet "uitgewoond" boven te komen, want ik heb geen idee hoe zwaar het is. Vandaag ben ik de kopman, degene waar het allemaal om draait. Dit is de dag waar ik een half jaar naar toe geleefd heb en voor getraind heb. Ruim een jaar na de operatie de Stelvio kunnen beklimmen, dat is het doel.



40 haarspeldbochten

Het is fijn om met een groep te fietsen die zich aanpast. Het gevoel van "kopman" zijn wordt nog versterkt als Arthur aanbiedt om voor mij een nieuwe bidon bij de volgauto te gaan halen. Ik drink veel, want het is al warm. In totaal drink in de 2 uur en 3 minuten die we over de klim doen 3 grote bidons leeg. Twan attendeert me regelmatig erop om ook te eten. Het is gezellig en af en toe hebben we ook de tijd (en energie) om te lachen. We halen veel Belgen in die het op de makkelijke stukken al moeilijk hebben. Ondertussen doen Emil en Arthur ook aan sponsorwerving, want iedereen die we inhalen sporen ze aan om geld in ons shirt te stoppen. Natuurlijk doet niemand dat, maar later op de top komt een Belg (die ons overigens wel hard voorbij reed) wel naar ons toe, vraagt wat voor actie we mee bezig zijn en doneert zomaar 20 euro contant. Jo Punie, bedankt voor dit sympathieke gebaar, echt geweldig!!!


mooie uitzichten, ook in de 1e klim

De Stelvio vanuit Bormio is een mooie klim en de omgeving wordt alsmaar mooier. Op een gegeven moment, als je boven de 2.000 meter komt, krijg je een blik op de hellingen voor en naast je waar je stil van wordt, zo mooi. Ik kreeg er kippenvel van. De klim loopt best gelijkmatig, met aan het einde een vervelend stuk. De laatste 2-3 kilometer zijn best steil met stukken van 10-12%. We reden daar tussen sneeuwwanden door, best een apart gezicht. Boven wordt het iets kouder door de wind, maar we hadden geen betere dag kunnen kiezen. De laatste kilometer begin ik me te realiseren dat dit wel een hele bijzondere dag voor me is. Alles valt samen: de mooie teamkleding waarin we rondfietsen, het prachtige weer, de mooie omgeving en het feit dat ik een jaar geleden het risico heb genomen een nier te doneren en geen zekerheid had dat ik ooit weer in staat zou zijn zo'n berg op te fietsen. Het mooiste moment is als we de top bereiken. Annie staat ons te fotograferen en we rijden met z'n vieren, ik voorop, over de (denkbeeldige) streep. Iedereen feliciteert me en valt me om mijn nek, een mooi moment. Ik krijg het even te kwaad en laat mijn tranen lopen. Het is een emotionele ontlading van iets dat in een jaar is opgebouwd.
Even later komen achtereenvolgens Alex, Rudolf en Peter-Paul boven. Ook zij feliciteren en omhelzen me. Iedereen is trots op onze gezamenlijke prestatie.

Dan maken we foto's op het podium, de Cima Coppi 2.760 meter. Inclusief beker en fles wijn van de standhouder die een winkeltje naast het podium heeft. Als beloning voor hem koop ik een Stelvio bandana :-).

Ik voel me nog goed, mede door de euforische stemming waarin ik verkeer en besluit aan de andere kant af te dalen en te proberen ook de tweede beklimming te volbrengen. Twan gaat met me mee, mijn trouwe "knecht" :-) en ook Annie komt met de volgauto achter ons aan. De rest keert terug naar Bormio.

De afdaling naar Prato is zwaar door de vele scherpe haarspeldbochten die ook nog eens erg steil zijn. Dat belooft wat straks voor de klim. Het asfalt is ook niet al te best en erg hobbelig, en er is veel verkeer dat omhoog komt. Goed oppassen dus. Na een dik half uur zijn we beneden. Daar wachten we tot Annie er is en doen we onze overtollige kleding van de afdaling uit (beenwarmers, windjackje). Even wat eten, zonnebrandcrème smeren en daar gaan we. De eerste honderden meters voelen erg zwaar. "Waar ben ik aan begonnen? Dit is gekkenwerk! Dit ga ik nooit halen!" Het tempo ligt lager dan bij de eerste klim en het is hier ook veel warmer. Er staat bijna geen wind en het is middag. Voor mijn gevoel is het 26-27 graden. Ik zweet me kapot. De kilometers tikken maar langzaam weg en ik heb moeite mijn ritme te vinden. Gelukkig heeft Twan het ook niet makkelijk. Plotseling een kreet en een vloek; Twan rijdt zijn ketting kapot tijdens het schakelen op een steil stuk. Shit, wat nu? Wachten op de volgauto, want daar zit gereedschap in en ik weet wel hoe ik de ketting moet repareren. Na een paar minuten is de auto er. De kettingpons is zo gevonden, maar we hebben geen pinnetjes of snelschakels. Emil wijst ons telefonisch aan waar die liggen en ik kort de ketting in, zet er een verbindingspinnetje in en klaar is Kees. We kunnen verder. Al met al toch een oponthoud van zeker 20-25 minuten, maar zodra we weer aan het fietsen zijn merk ik dat dit me wel goed gedaan heeft. Het gaat stukken beter. Nog steeds is het zwaar, maar de benen willen makkelijker ronddraaien dan eerst. Ondertussen genieten we van het uitzicht. Waar ik dacht dat de andere kant al super mooi was, is deze kant van de Stelvio echt onbeschrijfelijk indrukwekkend mooi! Dit moet je ooit gezien hebben, zeker als je fietst. Echt niet normaal! Wij prijzen ons meermalen gelukkig dat wij met z'n tweeën door dit mooie decor mogen fietsen.
Twan maakt weer foto's en ook Annie wacht ons regelmatig op om mooie plaatjes te schieten. Ze moedigt ons ook steeds meer aan "geweldig", "echt ongelooflijk knap" e.d. Zij raakt steeds meer onder de indruk van onze (of mijn?) prestatie.

De kilometers tellen af en staan op de weg gekalkt, nog 4 km, nog 3 km. De laatste serie met mooie bochten begint. We zien het voor de Stelvio kenmerkende hotel op de top al een tijdje liggen. De bochten zijn genummerd en tellen af. Bocht 10, bocht 9, ik ga nog een keertje staan om de benen te strekken; bocht 8 is heel scherp en steil. Auw auw, er schiet kramp in mijn linker bovenbeen. Het zal toch niet waar zijn, dat ik het door kramp niet ga halen? Man, man wat doet dit zeer. Proberen mijn linker been te ontlasten door meer met rechts te trappen. Langzaam zakt de kramp en bij bocht 7 is hij weg, maar ik durf nu niet meer op de pedalen te gaan staan, bang dat hij terugkomt. Blijven zitten dus op stukken waar ik normaal gesproken zou gaan staan. Mijn kont doet zeer van het zitten. Bocht 2, nog een stukje. We raken alweer in een euforische stemming. "Niet normaal man wat wij hier doen!" "Ik had vooraf niet gedacht dat jij het zou gaan halen Frank, respect". Bocht 1, de laatste haarspeldbocht. Nu is het nog een recht stuk van circa 500 meter klimmen naar de top. Door het smeltwater fietsen we omhoog. Annie staat al klaar met het fototoestel in de aanslag. Twan en ik finishen hand-in-hand, een mooi moment. Om 16.40 uur zijn we boven.
Direct na de streep stoppen we, kapot als we zijn en hangen even over het stuur. Mijn benen trillen van de inspanning. We omhelzen elkaar en feliciteren elkaar met deze prestatie. Annie komt aanlopen en is helemaal opgetogen. "O wat is dit mooi, wat is dit geweldig. Echt ongelooflijk, goed gedaan!" Ik zie dat ze rode natte ogen krijgt, ze is zichtbaar geëmotioneerd door dit moment. Mooi om te zien hoe het ook andere mensen raakt. Ik probeer Anita te bellen, maar krijg de voicemail. Al pratende met Twan en Annie schiet ik weer een keer vol. Op dat moment komen er twee wandelaars langs die ons aanspreken. Het is een Nederlands stel, Saskia en Hessel uit Zevenbergen. Zij horen ons verhaal aan en doneren spontaan 5 euro! Geweldig!

We made it!!! Maar nu eerst een broodje worst (voor Twan met zuurkool) en een lekker glas cola. In het zonnetje genieten we nog even na. Nog even bij de souvenirshops neuzen, dan warme kleding aan en afdalen. Een mooie afdaling met fijne bochten en goed asfalt. Alleen in de tunneltjes is het oppassen geblazen.
Bij het chalet wacht de rest op ons en zodra Annie ook beneden is wordt de champagne tevoorschijn gehaald en wordt er een toost uitgebracht op onze geslaagde fietsvakantie en mijn geslaagde missie.

Tijdens en na het eten praten we nog na over onze belevenissen van deze mooie dag, maar de vermoeidheid slaat toe en om 22.30 uur hou ik het voor gezien en ga naar bed. Mijn missie is geslaagd: veel geld opgehaald voor de Nierstichting (we gaan de 7.000 euro halen) en TWEE keer de Stelvio beklommen !! Wauw, wat een ervaring en wat een fantastisch mooie dag met een fijne club vrienden! Mannen (en Annie) bedankt !!!

 PS: Meer foto's (ook van de aankomst op de top) publiceer ik binnenkort op dit blog.