Dag 2: Passo Gavia

Vanwege de slechte weerverwachting was het plan om vandaag niet te gaan fietsen. Daarom eerst boodschappen gedaan en pas laat aan het ontbijt (10.00 uur). Totdat iemand het idee kreeg om "even een keer de Gavia te doen". Iedereen had eigenlijk wel zin om te fietsen, dus wilde wel mee. Enige nadeel was dat ik ervan uitgegaan was dat we niet zouden gaan en daarom stevig had ontbeten. Maar goed, met wat vertraging (PP moest eerst nog 2 nieuwe banden op zijn fiets leggen #eengoedevoorbereidingishethalvewerk) vertrokken we iets voor 12 uur. De klim naar de Gavia begint eigenlijk al in Bormio is vanaf daar 26 km lang. Vanaf ons appartement was het 27 km tot de top. We hebben de hele klim in de (mot)regen gereden en de laatste 4 km zelfs in de motsneeuw. Hoe hoger je kwam, hoe kouder het werd. Door het klimmen krijg je het wel warm, maar het natte shirt en armstukken wordt toch wel koud op die hoogte. Gelukkig stond er nauwelijks wind.
Ik had het wel zwaar vandaag en voelde mijn benen van gisteren nog goed. Het is dan ook wel een behoorlijk zware klim. Gelukkig was Emil zo vriendelijk op een gegeven moment even op me te wachten en een heel stuk met me mee te fietsen. Dat gaf wel weer een mentale opkikker. Uiteindelijk kwam ik als laatste boven (PP was na 1,5 uur omgedraaid; was genoeg voor zijn eerste dag). Op de top (2.652 meter) was het rond het vriespunt. De laatste kilometers reden we door een wit landschap (voor zover je iets kon zien met de nevel en de regen/sneeuw) en lag de sneeuw soms wel 2 meter hoog aan weerszijde van de weg (zie ook de foto van mijn geparkeerde fiets). Gelukkig de klim in 1 keer gehaald zonder ergens te stoppen.

Boven was een restaurantje (Rifugio Bonetto) en daar hebben we ons lekker gewarmd aan de haard die brandde en hebben we droge kleren aangetrokken of de kleren gedroogd. Na een uurtje hebben we nog wat foto's gemaakt buiten en zijn de meeste afgedaald richting Bormio. Ik vond het veel te koud en te nat om af te dalen en had in de beklimming al meer dan genoeg afgezien. Daarom besloot ik met de volgauto mee terug te rijden. Emil, die gisteren al onderkoeld geraakt was, volgde mijn voorbeeld. De bewolking was een beetje weg getrokken en het was gestopt met regenen. Nu zagen we pas hoe mooi deze klim en de omgeving is, echt adembenemend!
Beneden aangekomen de fiets nog schoon gemaakt (dat moet je iedere dag doen met dat natte weer) en gedoucht. Zodadelijk gaan we lekker een pizza eten ergens in Bormio.

Morgen meer. Ciao!