Dag 3: een noodgedwongen rustdag

Daar gaan ze ......

Na de zware inspanning van gisteren (beklimming van de Passo Gavia) en die van de dag ervoor, merkte ik vanmorgen bij het opstaan dat ik nog erg moe was. Natuurlijk ook spierpijn in mijn benen, maar dat was niet het ergste. Even aankijken hoe het in de loop van de ochtend zou gaan. Na het ontbijt voelde ik me alleen maar meer vermoeid, een beetje vergelijkbaar gevoel met vorig jaar toen die vermoeidheid veroorzaakt werd door de narcose. Met het oog op de beklimming waar het deze week toch allemaal om gaat voor mij, die van de Stelvio, heb ik besloten vandaag niet mee te gaan voor het "korte" en "makkelijke" ritje naar het Lago di Cancano. Met lede ogen zag ik de groep vertrekken en ben ik even een half uurtje op de bank gaan liggen. Daarna heb ik de auto gepakt en ben ik erachter aan gereden.

Met Twan onder zijn pluutje

De klim naar Torri di Fraele (net voor het meer) was een hele mooie. Jammer dat ik die niet met de fiets heb kunnen doen, want het was mooi weer en een mooi uitzicht. Onderweg haalde ik PP, Emil en Rudolf nog in en boven stonden Twan, Arthur en Alex al te wachten. Daarboven was het wel frisjes, de zon verdween en er vielen zelfs een paar druppels regen. Maar gelukkig had Arthur zijn parapluutje bij zich (zie foto) :-).

Zoals de weersverwachtingen nu zijn, gaan we donderdag de Stelvio beklimmen. Dan wordt het hier in Bormio 's middags 24 graden en op de top van de Stelvio 5-10 graden, maar wel droog en zonnig. Perfect weer dus!! Wat we morgen doen zien we morgen wel weer. Ik zal geen hele zware inspanning gaan doen, want ik merk dat ik gewoon langere hersteltijd nodig heb, waarschijnlijk doordat ik het met 1 nier moet doen. Daarnaast wordt ik er ook niet jonger op :-).

Maar wie weet, doen we gewoon morgen de Stelvio al. Niets zo veranderlijk als een groep van zeven fietsers, die allemaal een mening hebben. Gelukkig geeft mijn mening in dit ene geval de doorslag :-).

Ciao, tot morgen!